Bananenbrood

Ciao fratello,

Wat te doen met overrijpe bananen? Er gaan dagen voorbij dat ik dringender zaken aan mijn hoofd heb, maar nu kon het mijn gemoed beheersen. Terwijl ik in kookboeken onder de B zocht, schoot me opeens te binnen dat ik als kind verzot was op de bananenhalwa die onze moeder speciaal voor mij (dacht ik) maakte, als ze toch bezig was met een Indiase maaltijd. Er kwam heel veel suiker en een half pakje plantenvet aan te pas, maar het moest dan ook een soort Indiaas snoepgoed worden.

Ik besloot een moderne versie van deze halwa te maken, met minder suiker en met (niet al te veel) kokosvet. Banaan prakken, met de suiker in een pan roeren tot het bruin wordt en dan het vet erbij smelten. Laten afkoelen en bestrooien met stukjes blanke amandel. Ik kan er kort over zijn: het werkte niet. Het werd een heerlijk zoet prutje, dat ik in de loop van de week vast en zeker stiekem oplepel, maar het heeft niets te maken met de substantie van destijds. Die kon je snijden en als een zachte toffee in je mond laten smelten. Volgende keer maak ik van een rijpe banaan het ontbijt van onze healthy Jet: eitje klutsen, geprakte banaan erbij en twee eetlepels havermout, flink roeren en er dan een pannenkoekje van bakken. En ondertussen krijg jij van mij een recept voor ‘bananenbrood’. Ook uit de keuken van Jet.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Die bananenprut vond ik nou net een van de mindere hoogtepuntjes van moeders Indiase keuken, maar fijn dat je gemoed erdoor gerust gesteld werd. Wat ik zou doen met een overrijpe banaan? Hem distilleren! Omdat het nog steeds regent kan ik me totaal overgeven aan een van de passies die ik heb ontwikkeld: het stoken van alcohol. Tijdens onze reis naar Nederland kon ik genoeg inspiratie opdoen, want de weldoener uit Appeltern die mij een distilleerapparaat cadeau deed, trakteerde me bovendien op een bezoek aan een ambachtelijke stokerij in de Betuwe: Lubberhuizen en Raaff. Ga er eens kijken, het is leuk! Toen wij er arriveerden was een energieke blonde dame bezig met het vullen van de enorme distilleerketel die daar in een verbouwde brandweerkazerne is geplaatst. Het schitterende, futuristisch ogende apparaat, gemaakt van roestvrij staal en koper ziet er uit alsof het elk moment naar Mars kan vertrekken. Maar dat is niet zo: het produceert alleen maar hele lekkere, aardse eau de vie.

Distilleren was lange tijd verboden, dat wil zeggen, je moest een vergunning hebben om het te mogen doen. Henk Raaff, een van de twee eigenaars, schreef ooit ‘Het volkomen stookboek’ onder het pseudoniem J.W. Brouwer. Het was eigenlijk een grapje, maar het werd een succes omdat het vol stond met nuttige informatie over distilleren. Toen Raaff samen met uitgeven Bas Lubberhuizen jaren later deze officiële stokerij wilde beginnen, leek het onmogelijk om er een vergunning voor te krijgen. De gemeente verdedigde de ellenlange wachttijd met als argument dat er gewoonweg geen literatuur over distilleren bestond en er dus ook geen wet voor kon worden geschreven. Maar eindelijk, na meer dan een jaar werd Raaff  gebeld door een ambtenaar: ‘We hebben tòch een boekje weten te vinden: Het volkomen stookboek van ene J.W. Brouwer!’

Nu distilleren ze dus zonder problemen gegist fruit, waardoor je drankjes krijgt als Calvados of Poire Williams. De energieke blonde dame vertelde ons alles wat we weten wilden over distilleren en dat was veel.. Ze bleek overigens net als jij juf te zijn en jou zelfs te kennen. Ze heet Ylva en is de dochter van Henk Raaff. Ze is enthousiast over de stokerij, en terecht. Zelf heb ik gisteren in de trullo mijn eerste Calvados gestookt van cider die ik vorig jaar maakte. Wat was ik trots!

Tanti baci,

Frans