Aguglia al forno – Geep uit de oven

Normaal gesproken koop je bij een visboer een vis en dan ga je weer. Maar dat is hier in Italie een beetje anders geregeld en helemaal bij mijn visboer in Ceglie.  Ten eerste vroeg hij vanmorgen hoe het met me ging: “Nog steeds volop in de strijd?” “Natuurlijk Antonio” antwoordde ik. “Inmiddels ben je een vriend van me” , zei hij. “Je krijgt de groeten terug van mijn broer Nino” “Hoe is het met hem?” vroeg ik. “Heel goed” zei hij. “Hij is gescheiden van zijn vrouw. Dat wijf maakte hem kapot.  Hij heeft een baan gevonden in Noord Italië”. “Ik ben blij voor hem”, zei ik. Nino had vijftien jaar geleden zijn eigen viswinkel in Ceglie. Ook hij behandelde me altijd als een vriend. Als ik zei: “Ik wil morgen een lekkere cacciucco (Livornese vissoep)  maken”, dan gaf hij me met een stralende lach twee kilo vis mee van de meest uiteenlopende soorten en wilde er niet meer dan 10 euro voor hebben. ” Waarom komen jullie niet een keer naar Taranto?” vroeg hij, dan laat ik jullie de hele stad zien.  In de winkel hing een grote foto van de draaibrug van Taranto waar een schip onderdoor vaart. Twee jongens maakten vis schoon.

Plotseling was Nino’s zaak gesloten. Toen ik aan mensen uit Ceglie vroeg wat er met hem was gebeurd bleef het antwoord uit. Niemand wist het precies. Iets vaags met drugs. Misschien een kilootje coke in een zwaardvis verstopt.  Hij zat in de gevangenis, zoveel was duidelijk. Zijn broer Antonio, is al die jaren gewoon als visboer blijven werken.  Ik was blij om te horen dat Nino weer vrij was. Vanmorgen lag er bij Antonio te midden van alle gebruikelijke vissen een enorme, verse geep . Hij was wel 75 cm lang. “Die zal wel een vermogen kosten” dacht ik. Ik kreeg hem mee voor 8 euro. Antonio deed er er ook nog een kleine barracuda bij.  Ik at de vis met Anna gezeten onder de pergola. De zon scheen. De vis smaakte fantastisch. “Help, ik voel me goed” zei ik tegen Anna. Ze kon er om lachen. Ze hief haar glas: “Op Antonio en op Nino”.