Acquacotta – Gekookt water

Ciao fratello,

Soep maak je natuurlijk altijd zelf. Het moet wel heel gek lopen als je te weinig tijd zou hebben om, al is het maar van een stukje bloemkool, een ui en een oude boterham, een klein lunchsoepje te maken. Soep uit blik, of tegenwoordig uit plastic zak: ik zal het nooit eten, laat staan een ander voorzetten. Er is één uitzondering: soep van de kleinste Soepfabriek. De bouillons en (maaltijd)soepen van deze Noord Groningse onderneming worden zonder kleur- en smaakstoffen, eigenhandig en met veel liefde in elkaar gedraaid door een sympathieke soepjongen. Ook de pot zelf ziet er innemend uit: alsof het etiket in de jaren zeventig van de stencilmachine is komen afrollen. De meeste van de ruim dertig variëteiten (o.a. Groninger mosterd, Franse uien, Thaise cocos) koop ik bij de bio-super, maar Jumbo verkoopt er ook een aantal. Ik vind het handig om altijd een bouillon (kip, garnalen of rund) in huis te hebben als basis voor een ander gerecht. Ook zijn er soepfabrieksoepen die zo leuk klinken en lekker smaken dat je er bijna niets meer op tegen kunt hebben. Neem ‘Palestijnse olijfoliesoep met linzen’: heerlijk, en bovendien kreeg ik enorme zin om snel weer zelf een soepje te bedenken. Vandaag staat tomatensoep ‘à la Johannes van Dam’ op het menu. Een beetje dikke, geurige tomatensoep –ook zeer geschikt als basis voor een pastasaus. Ze hebben overigens drie Italiaanse minestra. Kijk maar eens of er iets voor je bij zit.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Inderdaad: super, die soep site! Ik krijg er honger van. Een wilde ganzensoep met de waarschuwing: ‘Pas op, kan botjes of een kogeltje bevatten’, kan bij mij niet meer stuk, al hoop ik natuurlijk wel dat het daarbij blijft en dat ik niet een ganse patroonhuls tegenkom. Soms, als we onverwacht bij de boerenfamilie Zizzi binnenvallen en moéten aanschuiven, krijgen we iets voorgeschoteld dat eigenlijk niet meer lijkt dan water en pasta, en toch smaakt het fantastisch. Ongetwijfeld hebben in dat water een dikke soepkip en een aantal groenten urenlang liggen sudderen, maar er hoefden verder geen paddenstoelen, room, bouillonblokjes of andere smaakmakers aan te pas te komen om het tot een meesterwerk te maken.

Misschien komt het doordat alle Italiaanse kinderen op een bepaald moment het verhaal van de stenensoep te horen krijgen. Dat gaat zo: Een oude landloper kwam aan in een dorpje en klopte aan bij het eerste huis dat hij zag, in de hoop wat te eten te krijgen. ‘Rot op’, riep de vrouw die open deed. Ook bij het tweede huis werd de deur dicht gesmeten. Toen kreeg de zwerver een plan. Hij liep naar het dorpsplein, haalde een oud verroest pannetje uit zijn knapzak, vulde dat met water, maakte een vuur en zette daar het pannetje op. Hij vond een steen op straat en gooide die in het pannetje. Een nieuwsgierige dorpsbewoner keek toe en vroeg wat hij aan het maken was. ‘Stenensoep’ zei de zwerver. Steeds meer mensen kwamen af op dit bijzondere spektakel. ‘Wat leuk’, zei een vrouw, ‘maar misschien wordt ie nòg lekkerder als je er wat prei in doet’. Ze ging naar huis, haalde een prei en deed hem in het pannetje. Een andere man werd enthousiast: ‘Ik heb nog wel wat peterselie en een stukje vlees’. Het begon lekker te ruiken op het dorpsplein. Iedereen kwam met een ander ingrediënt. Toen het klaar was, was iedereen het erover eens: de stenensoep was verrukkelijk!

Tanti baci,

Frans