Syllabub van rabarber

Ciao fratello,

Kees is als een ander mens terug gekomen van de logeerpartij bij zijn oom. Helemaal bijgevoed en ontspannen. Je hebt hem zelfs verwend met koffie op bed, vertelde hij. Nu ging hij Lekkerissimo lezen ‘om nog even na te genieten’, hoe vind je dat? Inmiddels is de lente hier zodanig geëxplodeerd dat ik me afvraag wat we verder deze maand nog kunnen verwachten? Alles is al geweest: bloeiende meidoorn, seringen, kastanjekaarsen. In de Financial Times werden buitenlandse bezoekers van Engelse tuinen al gewaarschuwd: verheug je niet teveel, want we liggen een maand voor op schema. Meestal is het rotweer bij jou als het hier mooi is, dus jij hebt vast weer andere klachten over de natuur. Goed nieuws is wel dat er hier nu al mooie rabarber in de winkels ligt. Ik vond een aantrekkelijk recept in een kookboek van Sarah Raven, een bekende Britse moestuinier. Ben je daarin geïnteresseerd, of kent de Italiaan geen rabarber? Volgens moeder moet je rabarber altijd eerst even blancheren, voordat je de stukjes in een suikerstroopje laat garen. Dan worden het iets minder zuur en blijven de stukken in takt. Want volgens mij houden daarom veel mensen er niet van; rabarber wordt vaak stuk gekookt tot slijmerige draden.

liefs

Karin

Carissima sorella mia,

Rabarber behoort niet tot mijn favorieten. Ik vind het te zoet en krijg er stroeve tanden van. Daarom vind ik het niet erg dat het in Zuid Italië niet of nauwelijks verkrijgbaar is. In het noorden wordt het wèl veel gegeten. Daar maken ze er ‘crostate’ (taarten van zandgebak) van, of jam. Maar stuur dat recept toch maar, dan maak ik het voor Anna.

Een volk als het Italiaanse, dat zich zo ongelimiteerd kan volproppen met eten heeft natuurlijk behoefte aan allerlei spijsverterende middelen. Het  werkwoord ‘digerire’ valt hier zelfs opvallend vaak. Je zou het kunnen vertalen met ‘verteren’. In Nederland zal je niet gauw iemand horen zeggen: ‘Sorry, ik kom wat later tennissen, want ik moet nog even verteren’. Dat is hier echter heel normaal. Een ‘digestivo’ kan een glaasje grappa zijn dat na het eten bij (of in) de koffie wordt gedronken, maar vaak ook is het een likeurtje of ‘elisir’ (elixer) dat gemaakt is van een van de talloze medicinale planten die hier in het wild groeien. Je moet het niet verwarren met een ‘aperitivo’, want dat is eetlustopwekkende drankje, meestal zonder of met weinig alcohol.  De bekendste digestivi zijn likeuren van venkel of  artisjok, maar ook de wortels van de rabarber worden ervoor gebruikt. Zelf ben ik een groot liefhebber van de ‘liquore di liquirizio’: likeur van zoethout, oftewel drop. Het klinkt vies, maar het is echt ontzettend lekker! Ik ben er pas sinds kort achter dat zoethout in Italië een veel voorkomende plant is, glycyrrhizza glabra. Het groeit in de buurt van de Calabrese kust, maar misschien slaag ik er in om hem in onze achtertuin te laten aanslaan. Dan ga ik, net als de Calabrezen, het wortelsap omtoveren tot poeder, waarvan ik vervolgens drop maak en uiteindelijk natuurlijk likeur. Dan zien we Kees hier weer heel snel terug. Hij had de fles droplikeur het liefst in één teug naar binnen geslagen.

Tanti baci,

Frans